Moedeloos

Dat is het gevoel dat mij overviel deze week.

Een leerling kreeg van school een uitslag van testen/toetsen mee waarop een uitslag stond die zowel de leerling als de ouders niet begrepen. Bij het lezen van deze uitslag bleek dat deze leerling een achterstand had van bijna 2 jaar op het gebied van spelling, hoofdrekenen en begrijpend lezen. Dat is schokkend, temeer dat deze leerling al in groep 8 zit. Veel tijd om nog bij te spijkeren is er niet.

Nu vinden zijn ouders het feit dat hij achter loopt niet erg, ze weten dat hij achter loopt en moeite heeft met lezen en spelling. Dat de achterstand zo groot was, dat wisten ze niet. Het meest schokkend is echter dat er kennelijk testen/toetsen zijn geweest waaruit dit bleek, maar er was geen uitleg geweest van deze uitslagen. Alleen maar deze brief.

Dat kan toch niet, je toetst een leerling omdat je iets wilt weten, aan de hand van de uitslag wordt een handelingsplan geschreven en dat wordt overlegd met de ouders.

Zij moeten ook hun handtekening zetten onder het handelingsplan. Dit alles was niet gedaan.

Ik heb geen idee wat de bedoeling was van deze brief met uitslagen. Wel had ik een leerling die behoorlijk overstuur was, en ouders die boos waren. Gelukkig gingen ze na een gesprek over de mogelijkheden enigszins gerustgesteld weg. Zelf bleef ik er nog een paar dagen mee rond lopen. We hebben nog even om extra te oefenen, en nee, die twee jaar achterstand halen we niet in, maar zoals deze leerling een paar dagen later zelf zei: ”ik ga niet opgeven, juf, want misschien kan ik nog wel een niveau omhoog”! Dat gevoel was ik even kwijt, maar hij niet, zo vol overtuiging, ik slikte even wat weg en we gingen inderdaad hard aan het werk.

Een positieve instelling helpt in ieder geval.